Jumat, 29 Agustus 2025

CERKAK SENJA SING DADI PUNGKASANE KANG OJOL

 "Senja Sing dadi Pungkasane Kang Ojol"



Affan Kurniawan nembe baen ngrampungaken nglaksanakna  Sholat Ashar nalika biyunge ngundang  sekang pedangan. "Fan, mangan ndisit nak. Ora usah grasa gurus gugup metu." Suarane biyung sing  lembut, tapi kebek  kasih sayang sing tansah nggawe dadane Affan krasa anget. Deweke nylingak njuran mesem.


"Sekedap nggih, Yung. Affan mung sekedap medalipun. Wonten  orderan caket mriki kok."


Biyunge Alfan Manggut manggut, senajan penggalih lan manahipun nggrungsang. Kaya kaya Biyunge wis mangerteni, anak panggedhe mauyen wis karep sering meksa awak dewek. Bujang pantaran umur 21 tahun, tapi pundake wis kudu bisa nyanggah nanggung beban panguripan kaya kaya dunya ngudokaken dadi cah lanang sing bisa lewih  cepet dewasa. Sapet ramane deweke seda kanggo selawase, Affanlah sing sering dadi tulang punggung keluargane.


Karo nganggo  jaket ojole sing wis mandan leseh tur kucel werna ijone mau, deweke mudhun sekang umah  kontrakan sederhana sing nang dalan Jatipulo. Senja mau, langit Jakarta warnane  jingga kecampur bledug. Dalanan sing ramen, brisik swara mesin, kaya nyimpen rahasia gedhe. Affan ngerti, sore kuwe mau pasemeon kang pungkasan ndelelng  cahyane srengenge.


Motor sing wis tua metu klawan swara alon, nlusuri dalan sing  molahi rapet. Sekang kadohan, Deweke keprungu swarane massa. Omongan-omongan sing serus nag sekitare Gedung DPR/MPR. Affan  udu  demonstran, Deweke mung  arep jujug rezeki. Tapine Jakarta agi mandan gelisah. Dalan sing biasane dadi jalur kerja, sikine owah dadi panggung kesuhan.


"Liwat ngendi , ya Alloh," batine Alfan lon alonan, karo ngelong gas motore.


Deweke arepan nyeberang dalan, golet jalur alternatif. Namung aspale mandan lunyu, kebek sisa banyu lan kerikil. Ban motore oleng. Ora let suwe, awake Affan kebanting, deweke tiba nag tengahe riyuh. njuran deweke  berusaha menyat, dhengkule lecet, napase lepogen.

Njuran, swarane  mesin raksasa kuwe mau tekan, rantis Brimob, seukuran raksasa wesi, mlaju tanpa kompromi. Wong-wong bengak bengok. "Ana ojol nang ngisore! Ana woang tiba! Hup Manddeg!" Suara-suara wong wong mumbulnembus awang awang, tapi ora nana  rem sing detarik.


Affan meruhi  bayangan ireng gede mau  merek. Waktu kayane lingsep. Deweke kemutan pasuryane biyunge nag pedhangan, kemutan pesan sing urung sempat dijawab nang HPne, kemutan impenan sederhana, pingin nukokaken kursi roda kanggo simbah sing ora bisa tindakan adoh. Luh netra netes, kecampur bledug dalan.


"Ya Alloh, jaganen Biyungku..."Pngucap Lesane alon".


Detik berikute, deru roda baja  nutupi pandengan. Awake bocah nom noman mau ora sempat mlumpat. Mung jeritan massa kang  nggema nyuwara, mbelah langit Jakarta wingi kuwe

Kanca Kanca  ojol pada mlayu, ngangkat  njunjung awake sing wis ora kuwat nglawan takdir. Deweke bndang age age meng Rumah Sakit sing perek, Kanthi pengarep arep ana mukjizat. Tapine nang lurung anyep rumah sakit, napas Affan kandheg. Senyume wis mbeku, ninggalaken kasepen kang dawa.


Nang umah duka, Biyunge nunggu. Pandhenage  kosong nalikane  mori putih nutupi pasuryan anak kang sewengine isih  teyeng pamitan. Tangis pecah, dredes, kaya dene udan kang telung dina ora leren. "Fan, kowe urung sempat mangan... Kowe urung sempat balik pamitan," sesenggukane biyung, ngrangkul awak sing wis  kaku mau.


Para kancat ojol ngadeg karo matane sembab. Deweke udu hany kelangan kawan, tapi uga kaca  perjuangan, pawongan kanoman sederhana sing arepan kerja, namung justru bali minagka  pahlawan tak bernama.


Jakarta wingi kuwe krasa lewih adem. Asep  kukus demo esih ngepul, lampu dalan esih murup uga, tapi siju cahya sing sirep redup kanggo  selawase. Arane  Affan Kurniawan mung gari kenangan, tapi luka lara  kang dewewke  tinggalna bakalan terus urip nag  dada para kanca kang nrsnani.


Ndeyan, nang langit, deweke siki agi  jujug pesanan terakhire, minangkani  donga, supaya biyunge tetep kuwat, lan negeriku kiye ora maning  doyan mangan bocah bocahe dewek. 😭

Tidak ada komentar:

Posting Komentar