Selasa, 18 Februari 2025

UDU IMPENKU

 



 


                                                         Dening HUDABRAH CAKEBASEN

                                                                         UDU IMPEN 

S

aben ndina awan lan   wengi anggonku  nggered grobag rongsokan  ora mesthi merkoleh,  Kanca sing wis suwe nyambut gawe bebarengan ketone kowh ayem temen nek tekswang sawang. Pancen mung kaya kuwe watakku kawit gemiyen. Sanadyan kahanane mbok manawa padha baen ningen tata laire katon luwih sigrak.

Nalikane grobag dindhegna perek panggonan gubug reyot nggon ngaso awakku njuran kemucap  metu tembunge nyong kaya kiye :

“Kepriwe nekan dina kiye butuhmu tak enggo dhisit, Ya Tum ?” sing diajak kepenak nggone nanggapi.

“Perlu banget Apa, Kang Hudabrah ?” bareng pitakon kuwe metu sekang Tumija  bisa nggawe nekan sejatine uga mbutuhana. Lelagean sing wis banget diapali semangsa isih mbutuhna dheweke.

“Lhowh nekan pancen Kang Hudabrah perlu, aku tak njiyot sacukupe. Trima dienggo butuh mbok Dinah mertuamu khan .”

“Kowe ora butuh temenan toch, Tum?”

“Ya butuh. Ning ketone kowe kang ketone ana kebutuhan sing penting banget ora sih.”

“Akh...., yakuwe  tah Tum Mbokayumu kae  wingi thenger-thenger. Wong wedon ngger duwe karep ngudokna pisan .”

“Ngapa?”

“Nekan dipikir ya lucu. Kuwe tah lerehane mang bengi ngimpi. Ing kanane bapake kuwe nganggo sandhangan putih-putih. Lha kok ndadak ditegesi jerene bakale nemu kasusahan. Mulane arep nyethakna nekan temenan iya apa ora.”

Sing dicritani trima ngguyu mengen. Jenenge baen  mung impen kandhane wong-wong. Impen kuwe nudhuhna lawon kuwe mung  kembange turu. Ora nana gunane blas ketapas. Nanging kanyatan wong-wong sabangsane isih pecaya. Malah nalika jamane wong-wong padha edan buntut impen malah padha digoleki tekan ngendi-ngendi. Kepara direwangi turu tengah jero kuburan.

“Kepiwe ya, Tum. Seumpama ora susah lunga desa … ?”

“Ya kono tacwhh, Kang. Jenenge baen  wong nekan wis pecaya. Utawa maning  ana rembugan liyane. Mung marga sekang kepingine niliki desa banjur gawe-gawe olih  impen.

“Gek-gek ya ngonoh.”

“Ning ana becike tah kang, tilik desa. Wong nyatane ya anu wis ora tilik.”

Sakarone padha meneng. Meneng ngenut angen-angene dhewek. Sing siji ngenut angen-angene marga butuh kuwe nyrowot butuhe liyan.  Nekane kiye ateges nggawe repote liyan. Suwalike yen ora mengkono karepe bojone ora kelakon. Kabeh ewuh.

“Kowe eklas tenan, Mir?”

“Rasah kakehan piker kang.”

“Wisk kana budhal. Ben atine lega.”

Kancane ngadu urip ana tengah kutha adol kekuwatane otot kuwe diterake ilang ana ayang-ayangane gedhong jenggereng.

Mlebu panggonane atine ngambang. Selawase kiye manggon ana gubug sing dumunung ing pinggir kali tengah kutha. Bubar kuwe nalika kutha iku ana pembersihan sekang Kotamadya sidane melu kebongkar. Uripe dipecaki sarana nunut kancane nang pinggiran kutha. Nanging nasib kuwe tetep ngoyak uripe. Marga nalika perusahaan perumahan murah nggawe omah kredhitan, tanah kuwe katut mlebu. Wiwit kuwe uripku sansaya kedlarung. Urip mecaki dalan sing sikine krasa sansaya adoh seknga wewayangan nalika semana. Ninggal desa. Banjur urip ana kutha. Kebak pangangen-angen. Nanging siki nyatane pancen sabar kabeh. Ana kalane nekan ngedhongi bojone kagol banjur diumpah.diomehi ntong entongan  Nyatane pancen mengkono mula trima meneng.

“Ngenhe pakne” sore kuwe bojonku makne Colot karo adine wadon Mugirah miwiti ngomong kalamangsane anake loro wis turu.

 

 

“Aku ora bisa nglakoni.”

Nyonge  njenger krungu tembunge sing wadon. Pancen nganune dina kiye bojoku  sing ora  duwe idep isin nyambi adol rai ngubengi kampong. Anane mung ngumpet ana njero gubug iku. Beteke urip emoh kaya wong-wong liyane.

“Kowe kudu mikir bocah-bocah, Pakne” omonge ndungis metu runtut kaya petugas KB sesorah ana desa.

“Kowe kudu mikir, Pakne. Yen bocah-bocah wis wiwit kudu sekolah. Awake dhewek wis bodho. Apa anake dhewek ya kudu isih marisi bodho mau? Ya ben awake dhewek dadi kere. Nanging  aja mung kudu thenguk-thenguk nunggu tekamu.”

“Lha kowe yao ra gelem melu kaya wong-wong liayane?”

“Okh, Kang. Aku trima emoh nekane nglakoni kaya wong-wong kae. Aku urip kaya kiye kuwe wis dak ampet. Isih kon nglakoni urip njaluk-njaluk? Ngemis.”

“Tinimbang urip ku  mung kaya ngene. Aku dak ngalah bali desa.”

“Bali desa. Karepmu?”

“Ya mulih terus, ora bali. Tinimbang kowe setengah mati nyambut gawe. Lha mengko nekan entuk rejeki akeh ya dikirimna baen.”

“Okh, dak kira sing kok omongna wingi kae mung arep tilik. La tibane kaya kiye ?”

“Kepriye ta Pakne. Nekane  urip ana kene mung kaya baen rak becike saupama aku ana desa melu buruh-buruh matun. Apa liyane. Kowe nang kene yaw is tetep nyamut gawe. Dadi aku ora nganggur kaya siki. Aku mung rak bocah-bocah kudu beda aja nganti kaya awak dewek wis bodo sering dilomboni wong ?”

Bali sing lanang njenger ngrungokna  tembung-tembunge Sumarni Pancen selawase kiye ora nate mikir maring nasibe anake. Kajaba saben dinane nang angen-angene kepenclokan gagasan golet dhuwit sarana ngadu otote. Wiwit srengenge mlethek ngantine srengenge mangslup.

“Nekane pancen kowe tegel Kang, marang nasibe bocah-bocah ya kalah. Nanging aku gelem uripe kaya siki mung tekan ngesuk.  Ngesuk esuk aku budhal. Syukur kowe nekane gelem  bisa nyangoni. Nekan ora trima butuhe dina ngesuk dak jaluk dak enggo sangu.

“Kowe wis mantep tenan, Mar ...?”

“Apa sing kudu diwedeni, Kang. Selagine urip ana kutha kiye paribasane mung ngenteni tekaning pati. Ora nana liya maning. Mangan, turu kanthi ati kebek sanggan sing selawase mengkene terus.”

“Kowe ya sing duwe gubug kiye ?”

Swara kuwe mlebu kupingku keprungu. Banjur awake wis dicandhak ditarik diunggahake truk Kotamadya. Ora bisa suwala maning  kajaba manut. Luhe dleweran ndadakan ngrawuhi gubuge diganthol petugas kotamadya kanthi sakepenake. Lan ing ndhuwur truk akeh wong sabangsane.

“Tujune mung aku. Upama sanak bojone? Sida ora karu-karuan. Nanging lelakon kuwe mau ora tekan semono. Jalaran ora nana rembug liya esuke diangkatake numpak kapal. Nyabrang segara. Ora ana wektu kanggo crita marang bojone. Okh ... kiye arep disengi meng ngedi playune uga urung kepiran ketemu mburi kerine .”

Jebul ditugasi nggarap pekarangan sing ambane ora lumrah wis cemawis umag kayu sing mentyhereng tumrapku timbang nang gubug pinggir kali serayu. Aku bis anandur budin, munthul, lombok lan liyane sing pancen wis disiyapna. Sewulan setahun aku nembe bisa ngabari ngumah mung baen aku ora bis amaca lan nulis merga aku gemiyen ora melu nunggel gendheng sekolahan alisa ora sekolah, aku kepingine anak ya aja nuruni wongh tuwane  

 

Biografi Pengarang

S

yamsul Huda Chumaedy biasa di sapa  Kang Hudabrah Cakebasen lair lan digedekna ing lingkungan  Poindok Pesantren, sewis lulus MI Ma’arif NU Randegan njuran nerusaken ana ing MTs Ma’arif NU 1 Kebasen bar kuwe budhal lungan ngaji ana Jomb ang udakarane 15 Tahunan lan Bisa Nggawa bali Ijasah S 1 FKIP/PBSID bamjur nerusakane ana UNU kebumen mendhet Jurusan Menejemen Pendidikan Islam, seliyanan seneng nulis uga nyambi Mulang Nang Linmgkungan Pondok Pesantren Sains Al Qur’an Nusantara, Madrasah Aliyah Ma’arif NU Sains Al Qur’an uga isih Aktif nang Pusdiklatda Candrabirawa Kwartir Daerah Jawa Tengah lan uga nang  Pusdiklatcab Kendalisada, gabung forum  Satra Panginyongan, karyane wis kamomot ana Majlah Ancas, Kembang Glepang, Cerita Kinan, Rapuh  llan sapunanggalane 



 




KATRESNANKU  TUMUWUH ING PESANTREN 


                                                    Dening HUDABRAH CAKEBASEN

  

W

es seminggu tepate limang tahunan   aku sinau ngangsu kawruh golet  ngelmu nang Pondok  Pesantren sing ana nang Purwokerto. Kanggoku ngaji kuwe kewanjiban nggolet  pengalaman paling unik lan paling endah. Sebenere mbiyen aku ora duwe kekarepan utawan kepenginan  mondok nanging, Biyungku njaluk maring aku kudu bisa nuruti  kepinginane pungkasane sedururunge Biyungku seda tilad dunya, sedawane setahun kiye, sedih kuwe mesti tapine ramaku tansah mulangaken aku supayane dadi bacah sing kuwat lan tangguh terutama kanggo ngadepi  ujian urip.

Nalika aku lungguh nang kelas  Tsanawiyyah  aku duwe kepenginan utawane cita cita nerusaken maring perguruan tinggi negeri sing ana nang Purwokerto tujuan sijiora liya mung kepingin kuliyah aring  UIN SAINZU. Kuwe mung impen sing ora mungkin kewujud, nglanjutna lan kudu tetep kudu nunggoni gerbang Pesantren sing sikine dadi tujuane kanggu biyungku supayane bisa senyum nyawang aku sekang swarga merga kahahan Ekonomi tur uga duwe rasa melas karo Ramane sing wes ngnacik rada tuwa umure

“Hay... !  Aja ngalamun baen, ayuh kancani aku meng ndalem mbalekkaken payung. Aku wedi mbok ana sing mbutuhna .” Pangucape  hilda dawa pisan kaya buntut sepur crita meng aku. “ Siyap ayuh.” Omongku karo ngetut mbureni hilda. Deweke kuwe kanca sekamarku nang asrama Putri Al Rosullah  Pondok Pesantren Sains Al Qur’an Nusantara Sumbang Banyumas kamar nomer rolas, deweke uga sahabatku lan wes tek anggep kaya mbokayuku dewek jalaran mung selisih umur udakara rong tahun thok. Nang kene aku karo  deweke wis dadi keluarga lan sedulur. Apapun sing aku lan deweke duwe mesti uga ngrasa nduweni.

Jarak asrama putri karo ndalem ora patia adoh sih kurang lewihe ya udakara limang menit nekan dilakoni kanthi mlaku . Sedurunge gutul ndalem aku karo deweke kepethuk kakang-kakang pondok sing arep pada nindakna sholat aring masjid “Assalamu’alaikum ya ukhti” Ucap salam sekang salah sajine ing antarane kakang kakang santri mau “Waalaikumsalam ya akhi.” Jawabku lan hilda bebarengan. Niku sampun dados tradisi nang lingkungan Pondok Pesantren Sains Al Qur’an Nusantara Sumbang yen nuju papasan seora orane paling gampang ngucapaken salam lan nundukakaken pandangan sekang sing udu mahrome. Nalika aku lan hilda tekan emperan ndalem kang dituju,  njuran hilda mlebu  ndalem lan matur mangsulaken songsong utawane payung sing kalawingi diampil. Aku mung nunggu nang njabane ndalem. “Wes?” Pitakonane Aku. “Ya. Ayuh dewek balik maning.” Aku manthuk manthuk alias ngangguk.

‘Assalamualaikum Neza ’ Niki sinten nggih ..? Batinku, ora  dikenal ngirim weA meng aku. ‘Waalaikumsalam, ma’af ngapunten niki sinten nggih ....?’
ora nganti limang menit deweke mbales. ‘Aku Rehan apa olih dewek saling mengenal?’
‘Olih baen sih kang... ’‘Matur nuwun  Mbak Neza’

Lan mulai saking obrolan singkat nikulah aku ngenal pawongan kang aran jenenge Rehan lare Pemalang. Kanyata deweke klebu  Gus sing kondang  akhlak lan budi pekertine, Kiyambeke oleh Nomerku saking  hilda  kanca ya shabat sejatiku. Awale  aku ora percaya merga deweke ngewehi  nomorku maring pawongan liya  tanpa njaluk izinaku lewih ndisit. Namung, kanthi  iringan wektu aku bisa nrima. Mbuh nang apa aku ngrasa rindu nalika ora kirim pesan karo deweke. Astaghfirullah hall’adzim, ya Alloh paringana pangapura  hambamu...

“Ciee Nezza.. agi mikirna Rehan  ya!? Ayuu ngaku?” Ngledek mba Shalvah kanca sekamarku liyaneu “haha mboten lah kok mba, mending nggo ngapalaken setoran” elakku. “Helleh! Deleng baen raine ben wis keton kaya yuyu goreng kuweh. Hihihi, Shalvah  bisa nglomboni mba tapi ora klawan atimu dewek” jelas mba shalvah. “Iya weslah terserah mba salvah  baen.” Omonganku ngalah timbangane debat.

Dina prei utawane liburan pondok wish tumiba, siki  wektune  aku bisa preian balik kampung halaman. Rindu lan kangen karo ramane  sing cempuleke wis menggunung, ora kangen priwe wis enem sasi lewih aku ora ketemu ramane lan kiye wektune  aku bisa ketemu maning. Aku numpak Bis Trans Banyumas sing murahe poll kangggo ukuran cah sekolah lan cah pondok sekang  pondok nuju  stasiun Purwokerto merga  jarake sing lumayan mandan adoh, aku tumbas  tiket kelas ekonomi sing lewih murah. sejam aku nunggu kereta lan akhirne teka  juga meluncur menuju stasiun tujuan.

Lewih kurang lewih patang  jam aku nang njero kereta alhamdulillah sekiye aku wis tekan nang panggonan tempatku lairan, Jogja sing dadi kangenan. Terus  aku ndeleng pawongan sing ngawe awe tangane maring aku sapa maning nekan udu ramaku nekan udu rama. Senange awakku kiye merga kangen lan  rasa rinduku nguap kanthi cepet mbuh kenang meng endi, “Assalamu’alaikum  Bapake nyong . Pripun  kabar ramane?” Pangucapku karo gambungi astane ramane. “Waalaikumsalam. Alhamdulillah apik zaa. Kowedewek kepriwe ..? Betah mbok nang  pondok?.” “Alhamdulillah ramane Nezaa apik apik baen. Tentune dongane sekang ramane aku  wis betah, Kepriwe kan wis nambah pengalaman.” Mature aku kelawan senyuman. “Hahaha syukurlah nak. Ayuh dewek bali.” Ngajak ramane kelawan nggenggem tangan tengenku. Aku pun ngangguk ngiyani.

Tekane nang ngumah, isih pada baen arsitektur bangunan jaman kuna lereng wutuh kaya  gemiyen mung cet temboke ganti abu abu dipadu karo putih serasi banget. Ruangane pun isih ajeg, ora nana sing berubah kejaba cat tembok tkuwe mau. merga ramane wegah kesengsem kenangan karo biyungku dadi kanggo nglipur Aku njuran nuju kamarku nang nduwur, yah kiye kamarku sing kebek klawan history. Ngglethak sedela, nggo mbuwang kesel (batinku). Dering ponselku  muni klawan dering. (Rehan( ..., ora biasane deneng  deweke nelepon aku. Kira-kira ana hal penting apa ya ...?

“Hallo! Assalamualaikum”

“Waalaikumsalam Neza, ma”af ngapunten banget wis ngganggu wektume sedela.”

“Iya mboten nopo nopo. Ana hal sing penting napa nggih  kok tumben  telfon aku?” Pitakonanku karo mandan penasaran.

“Iya kaya kiye  minggu ngarep khan dina  ahad sampeyan lan keluargamu ana acara mboten...?” Jelase.

“Insya Alloh Mboten. Kenging nopo?” Pitakonanku pisanan maning merga isih durunmg ngerti kekarepane.

“Aku sekeluarga lan sedulu-sedulurku arep kepingin sowan dateng Bapak sekluargumu.”

 Keterangane.
“Owh. Insya Alloh sih saged, ana keperluan apa kok dugenipun  rombongan?”
“Aku kepingin nglamar awakmu zaa dadi sisihanku. Gelem tah awakmu dadi kanca urip kanggo dunya lan akheratku  uga urip dadi ibu kanggo  anak anakku mbesuk?”
MAK DEGH SERR!!!

Jantungku  trtaban ora karu karuan. Apa kiye  aku ngimpi? Ora...! kiye udu impen tapine nyata!.“Apa sing nggawe kowe yakin nekane aku pantes dadi sisihanmu ?”

“Cinta!. Fitrah nikilah sing dateng tanpa permisi. Sebenare rasaku kuwe mau teka nalikane pertama kali aku weruh sliramu bareng hilda nuju ndalem kala semanten. Saking ngrikulah  cinta menika tuwuh mboten saged kula  kendaleni kahingga aku  nekat nglamar wedon sing tek trenani kanggoku nikahi yakuwe sliramu. Pripun  bersediakah sliramu dadi sisihanku ?.”

“Okehhh aku sidia dadi sisihanmu lan ibu kanggo anak-anakmu.” Jawabku klewan buran luh kang netes kaya  derai air mata keharuan.

“Alhamdulillah matur nuwun  Nezza, kanggo kesediaanmu. Aku janji bakale dadi bojo lan kepala rumah tangga sing becik.”

“Aamiin ya Alloh.

“Aku mung kepingin ngaturaken pangapura nemika. Ma’af mpun ngganggu wektu istirahatmu. Saestu Nezza aku ngrasa  bahagia klawan menika.  yen ngaten  sugeng pepanggihan dugi ahad ngajeng.”

“Aku uga bahagia kanggo dina kiye. Sugeng pepanggihan malih ahad ngajeng.”
“Assalamu’alaikum”
“Waalaikumsalam”

 

                                                    BIOGRAFI PENGANGGIT


 

S

yamsul Huda Chumaedy biasa di sapa  Kang Hudabrah Cakebasen lair lan digedekna ing lingkungan  Poindok Pesantren, sewis lulus MI Ma’arif NU Randegan njuran nerusaken ana ing MTs Ma’arif NU 1 Kebasen bar kuwe budhal lungan ngaji ana Jomb ang udakarane 15 Tahunan lan Bisa Nggawa bali Ijasah S 1 FKIP/PBSID bamjur nerusakane ana UNU kebumen mendhet Jurusan Menejemen Pendidikan Islam, seliyane seneng nulis uga nyambi Mulang Nang Linmgkungan Pondok Pesantren Sains Al Qur’an Nusantara, Madrasah Aliyah Ma’arif NU Sains Al Qur’an uga isih Aktif nang Pusdiklatda Candrabirawa Kwartir Daerah Gerakan Pramuka Jawa Tengah lan uga nang  Pusdiklatcab Kendalisada, gabung forum  Satra Panginyongan, karyane wis kamomot ana Majlah Ancas, Kembang Glepang, Cerita Kinan, Rapuh  llan sapunanggalane