Selasa, 18 Februari 2025

 




KATRESNANKU  TUMUWUH ING PESANTREN 


                                                    Dening HUDABRAH CAKEBASEN

  

W

es seminggu tepate limang tahunan   aku sinau ngangsu kawruh golet  ngelmu nang Pondok  Pesantren sing ana nang Purwokerto. Kanggoku ngaji kuwe kewanjiban nggolet  pengalaman paling unik lan paling endah. Sebenere mbiyen aku ora duwe kekarepan utawan kepenginan  mondok nanging, Biyungku njaluk maring aku kudu bisa nuruti  kepinginane pungkasane sedururunge Biyungku seda tilad dunya, sedawane setahun kiye, sedih kuwe mesti tapine ramaku tansah mulangaken aku supayane dadi bacah sing kuwat lan tangguh terutama kanggo ngadepi  ujian urip.

Nalika aku lungguh nang kelas  Tsanawiyyah  aku duwe kepenginan utawane cita cita nerusaken maring perguruan tinggi negeri sing ana nang Purwokerto tujuan sijiora liya mung kepingin kuliyah aring  UIN SAINZU. Kuwe mung impen sing ora mungkin kewujud, nglanjutna lan kudu tetep kudu nunggoni gerbang Pesantren sing sikine dadi tujuane kanggu biyungku supayane bisa senyum nyawang aku sekang swarga merga kahahan Ekonomi tur uga duwe rasa melas karo Ramane sing wes ngnacik rada tuwa umure

“Hay... !  Aja ngalamun baen, ayuh kancani aku meng ndalem mbalekkaken payung. Aku wedi mbok ana sing mbutuhna .” Pangucape  hilda dawa pisan kaya buntut sepur crita meng aku. “ Siyap ayuh.” Omongku karo ngetut mbureni hilda. Deweke kuwe kanca sekamarku nang asrama Putri Al Rosullah  Pondok Pesantren Sains Al Qur’an Nusantara Sumbang Banyumas kamar nomer rolas, deweke uga sahabatku lan wes tek anggep kaya mbokayuku dewek jalaran mung selisih umur udakara rong tahun thok. Nang kene aku karo  deweke wis dadi keluarga lan sedulur. Apapun sing aku lan deweke duwe mesti uga ngrasa nduweni.

Jarak asrama putri karo ndalem ora patia adoh sih kurang lewihe ya udakara limang menit nekan dilakoni kanthi mlaku . Sedurunge gutul ndalem aku karo deweke kepethuk kakang-kakang pondok sing arep pada nindakna sholat aring masjid “Assalamu’alaikum ya ukhti” Ucap salam sekang salah sajine ing antarane kakang kakang santri mau “Waalaikumsalam ya akhi.” Jawabku lan hilda bebarengan. Niku sampun dados tradisi nang lingkungan Pondok Pesantren Sains Al Qur’an Nusantara Sumbang yen nuju papasan seora orane paling gampang ngucapaken salam lan nundukakaken pandangan sekang sing udu mahrome. Nalika aku lan hilda tekan emperan ndalem kang dituju,  njuran hilda mlebu  ndalem lan matur mangsulaken songsong utawane payung sing kalawingi diampil. Aku mung nunggu nang njabane ndalem. “Wes?” Pitakonane Aku. “Ya. Ayuh dewek balik maning.” Aku manthuk manthuk alias ngangguk.

‘Assalamualaikum Neza ’ Niki sinten nggih ..? Batinku, ora  dikenal ngirim weA meng aku. ‘Waalaikumsalam, ma’af ngapunten niki sinten nggih ....?’
ora nganti limang menit deweke mbales. ‘Aku Rehan apa olih dewek saling mengenal?’
‘Olih baen sih kang... ’‘Matur nuwun  Mbak Neza’

Lan mulai saking obrolan singkat nikulah aku ngenal pawongan kang aran jenenge Rehan lare Pemalang. Kanyata deweke klebu  Gus sing kondang  akhlak lan budi pekertine, Kiyambeke oleh Nomerku saking  hilda  kanca ya shabat sejatiku. Awale  aku ora percaya merga deweke ngewehi  nomorku maring pawongan liya  tanpa njaluk izinaku lewih ndisit. Namung, kanthi  iringan wektu aku bisa nrima. Mbuh nang apa aku ngrasa rindu nalika ora kirim pesan karo deweke. Astaghfirullah hall’adzim, ya Alloh paringana pangapura  hambamu...

“Ciee Nezza.. agi mikirna Rehan  ya!? Ayuu ngaku?” Ngledek mba Shalvah kanca sekamarku liyaneu “haha mboten lah kok mba, mending nggo ngapalaken setoran” elakku. “Helleh! Deleng baen raine ben wis keton kaya yuyu goreng kuweh. Hihihi, Shalvah  bisa nglomboni mba tapi ora klawan atimu dewek” jelas mba shalvah. “Iya weslah terserah mba salvah  baen.” Omonganku ngalah timbangane debat.

Dina prei utawane liburan pondok wish tumiba, siki  wektune  aku bisa preian balik kampung halaman. Rindu lan kangen karo ramane  sing cempuleke wis menggunung, ora kangen priwe wis enem sasi lewih aku ora ketemu ramane lan kiye wektune  aku bisa ketemu maning. Aku numpak Bis Trans Banyumas sing murahe poll kangggo ukuran cah sekolah lan cah pondok sekang  pondok nuju  stasiun Purwokerto merga  jarake sing lumayan mandan adoh, aku tumbas  tiket kelas ekonomi sing lewih murah. sejam aku nunggu kereta lan akhirne teka  juga meluncur menuju stasiun tujuan.

Lewih kurang lewih patang  jam aku nang njero kereta alhamdulillah sekiye aku wis tekan nang panggonan tempatku lairan, Jogja sing dadi kangenan. Terus  aku ndeleng pawongan sing ngawe awe tangane maring aku sapa maning nekan udu ramaku nekan udu rama. Senange awakku kiye merga kangen lan  rasa rinduku nguap kanthi cepet mbuh kenang meng endi, “Assalamu’alaikum  Bapake nyong . Pripun  kabar ramane?” Pangucapku karo gambungi astane ramane. “Waalaikumsalam. Alhamdulillah apik zaa. Kowedewek kepriwe ..? Betah mbok nang  pondok?.” “Alhamdulillah ramane Nezaa apik apik baen. Tentune dongane sekang ramane aku  wis betah, Kepriwe kan wis nambah pengalaman.” Mature aku kelawan senyuman. “Hahaha syukurlah nak. Ayuh dewek bali.” Ngajak ramane kelawan nggenggem tangan tengenku. Aku pun ngangguk ngiyani.

Tekane nang ngumah, isih pada baen arsitektur bangunan jaman kuna lereng wutuh kaya  gemiyen mung cet temboke ganti abu abu dipadu karo putih serasi banget. Ruangane pun isih ajeg, ora nana sing berubah kejaba cat tembok tkuwe mau. merga ramane wegah kesengsem kenangan karo biyungku dadi kanggo nglipur Aku njuran nuju kamarku nang nduwur, yah kiye kamarku sing kebek klawan history. Ngglethak sedela, nggo mbuwang kesel (batinku). Dering ponselku  muni klawan dering. (Rehan( ..., ora biasane deneng  deweke nelepon aku. Kira-kira ana hal penting apa ya ...?

“Hallo! Assalamualaikum”

“Waalaikumsalam Neza, ma”af ngapunten banget wis ngganggu wektume sedela.”

“Iya mboten nopo nopo. Ana hal sing penting napa nggih  kok tumben  telfon aku?” Pitakonanku karo mandan penasaran.

“Iya kaya kiye  minggu ngarep khan dina  ahad sampeyan lan keluargamu ana acara mboten...?” Jelase.

“Insya Alloh Mboten. Kenging nopo?” Pitakonanku pisanan maning merga isih durunmg ngerti kekarepane.

“Aku sekeluarga lan sedulu-sedulurku arep kepingin sowan dateng Bapak sekluargumu.”

 Keterangane.
“Owh. Insya Alloh sih saged, ana keperluan apa kok dugenipun  rombongan?”
“Aku kepingin nglamar awakmu zaa dadi sisihanku. Gelem tah awakmu dadi kanca urip kanggo dunya lan akheratku  uga urip dadi ibu kanggo  anak anakku mbesuk?”
MAK DEGH SERR!!!

Jantungku  trtaban ora karu karuan. Apa kiye  aku ngimpi? Ora...! kiye udu impen tapine nyata!.“Apa sing nggawe kowe yakin nekane aku pantes dadi sisihanmu ?”

“Cinta!. Fitrah nikilah sing dateng tanpa permisi. Sebenare rasaku kuwe mau teka nalikane pertama kali aku weruh sliramu bareng hilda nuju ndalem kala semanten. Saking ngrikulah  cinta menika tuwuh mboten saged kula  kendaleni kahingga aku  nekat nglamar wedon sing tek trenani kanggoku nikahi yakuwe sliramu. Pripun  bersediakah sliramu dadi sisihanku ?.”

“Okehhh aku sidia dadi sisihanmu lan ibu kanggo anak-anakmu.” Jawabku klewan buran luh kang netes kaya  derai air mata keharuan.

“Alhamdulillah matur nuwun  Nezza, kanggo kesediaanmu. Aku janji bakale dadi bojo lan kepala rumah tangga sing becik.”

“Aamiin ya Alloh.

“Aku mung kepingin ngaturaken pangapura nemika. Ma’af mpun ngganggu wektu istirahatmu. Saestu Nezza aku ngrasa  bahagia klawan menika.  yen ngaten  sugeng pepanggihan dugi ahad ngajeng.”

“Aku uga bahagia kanggo dina kiye. Sugeng pepanggihan malih ahad ngajeng.”
“Assalamu’alaikum”
“Waalaikumsalam”

 

                                                    BIOGRAFI PENGANGGIT


 

S

yamsul Huda Chumaedy biasa di sapa  Kang Hudabrah Cakebasen lair lan digedekna ing lingkungan  Poindok Pesantren, sewis lulus MI Ma’arif NU Randegan njuran nerusaken ana ing MTs Ma’arif NU 1 Kebasen bar kuwe budhal lungan ngaji ana Jomb ang udakarane 15 Tahunan lan Bisa Nggawa bali Ijasah S 1 FKIP/PBSID bamjur nerusakane ana UNU kebumen mendhet Jurusan Menejemen Pendidikan Islam, seliyane seneng nulis uga nyambi Mulang Nang Linmgkungan Pondok Pesantren Sains Al Qur’an Nusantara, Madrasah Aliyah Ma’arif NU Sains Al Qur’an uga isih Aktif nang Pusdiklatda Candrabirawa Kwartir Daerah Gerakan Pramuka Jawa Tengah lan uga nang  Pusdiklatcab Kendalisada, gabung forum  Satra Panginyongan, karyane wis kamomot ana Majlah Ancas, Kembang Glepang, Cerita Kinan, Rapuh  llan sapunanggalane

Tidak ada komentar:

Posting Komentar